De herfst kan zo lekker naijlen. Beetje bij beetje komen nieuwe kleuren op en gaan er steeds meer weg. Eest de kastanje boom, dan de berk, de eik en tenslotte de beuk. De wekenlange traktatie komt ten einde en dat werkt bij mij door in mijn foto’s. De winter is zwart/wit voor mij.
Het leven laat zien hoe sterk het kan zijn; kracht, contrast, hardheid, grote egale vlakken met harde en zachte texturen.
Hieronder een straatportrait van de oude Gereformeerde kerk in mijn ouder’s dorp. Hij heeft er voor mij altijd gestaan met zijn verwondingen van de oorlog voor iedereen zichtbaar. Met zijn aura van weerbaarheid en mysterie staat het als een anker in de tijd, waar mensen zich aan vast kunnen houden. Op weg naar kerstmis in lockdown, na 11 maanden Corona gaat geen feestje worden maar ik ga het positief ervaren: nemen zoals het is, met het geloof dat ook hier een goede boodschap in zit.
Ik wens iedereen veilige en verbindende dagen op weg naar Kerstmis toe. Misschien kunnen we er toch iets bijzonders van maken.
